توسط : کویت روز شنبه، دوم اوت، سی‌وپنجمین سالگرد یورش وحشیانه ارتش عراق به خاک خود در سال ۱۹۹۰ را گرامی می‌دارد؛ واقعه‌ای که نه تنها یک تجاوز نظامی، بلکه فاجعه‌ای انسانی بی‌سابقه در منطقه بود. این روز سیاه، نقطه آغاز محنتی ملی بود که قلب هر شهروند کویتی را جریحه‌دار ساخت و زخمی عمیق بر حافظه ملی، عربی و بین‌المللی به‌جا گذاشت.
نیروهای عراقی در دوم اوت با نقض آشکار قوانین بین‌المللی به خاک کویت یورش بردند. آن‌ها با ارتکاب جنایاتی نظیر قتل، بازداشت، شکنجه، غارت و تخریب زیرساخت‌های نظامی و غیرنظامی تلاش داشتند تا مشروعیت دولت کویت را از میان ببرند. اما در مقابل، مردم کویت با وحدت مثال‌زدنی و وفاداری به رهبری مشروع خود، حماسه‌ای از ایستادگی و مقاومت را رقم زدند.
از نخستین ساعات اشغال، ملت کویت با تشکیل گروه‌های مقاومت مردمی در حوزه‌های نظامی، اطلاع‌رسانی، بهداشت، تغذیه و پشتیبانی، نقشی بی‌بدیل در مقابله با اشغال ایفا کردند. زنان کویتی نیز در این حماسه حضور چشمگیری داشتند؛ از پشتیبانی لجستیکی و رساندن مهمات، تا مشارکت مستقیم در عملیات‌های مقاومت، اسارت نظامیان دشمن و ثبت برگ‌هایی درخشان از شجاعت و غیرت.
در کنار ایستادگی داخلی، دولت کویت به رهبری حکیمانه خود تلاش‌های گسترده‌ای را برای جلب حمایت بین‌المللی آغاز کرد. این تلاش‌ها منجر به صدور قطعنامه ۶۶۰ شورای امنیت سازمان ملل متحد و سپس تشکیل ائتلافی بین‌المللی برای آزادسازی خاک کویت شد. در نتیجه عملیات نظامی «عاصفه‌الصحراء» در فوریه ۱۹۹۱، نیروهای اشغالگر از خاک کویت بیرون رانده شدند و پرچم آزادی بار دیگر برفراز سرزمین کویت برافراشته شد.
این پیروزی، نه تنها حاصل قدرت نظامی، بلکه نتیجه جایگاه ویژه کویت در عرصه دیپلماسی جهانی، سیاست خارجی متوازن، کمک‌های انسان‌دوستانه و روابط سازنده با کشورهای منطقه و جهان بود. نقش کویت در حمایت از ملت‌های آسیب‌دیده در سراسر جهان از طریق سازمان‌های خیریه، همواره مورد تقدیر جامعه بین‌المللی قرار گرفته است.
در همین حال، رسانه‌های آزاد و کویتی‌های مقیم خارج نیز در آن دوران نقش کلیدی در افشای جنایات اشغالگران و رساندن صدای مظلومیت کویت به گوش جهانیان ایفا کردند. این فعالیت‌ها مکمل تلاش‌های داخلی بود و به تقویت جبهه حق‌طلبی در مجامع بین‌المللی کمک کرد.
امروز، در حالی که کویت در سایه رهبری حکیمانه، آرامش، امنیت و توسعه را تجربه می‌کند، زخم‌های آن دوران همچنان به‌عنوان یادآوری‌ای زنده در ذهن ملت کویت باقی مانده است. این واقعه تنها بخشی از تاریخ نیست، بلکه درسی ماندگار برای نسل‌های آینده در اهمیت اتحاد، وفاداری، دفاع از وطن و مقابله با ظلم است.
فرزندان امروز کویت، هرچند خود شاهد آن روزها نبوده‌اند، اما با شنیدن روایت‌های والدین و نیاکان، عظمت آن ایستادگی را درک می‌کنند. این نسل، ادامه‌دهنده راه مقاومت، و حافظ آزادی‌ای است که با فداکاری به‌دست آمد. وطن، نه به مساحتش، بلکه به ارزش مردمش شناخته می‌شود؛ و کویت، نمونه‌ای درخشان از ملتی است که عزت خود را هرگز به فراموشی نمی‌سپارد.
