کویت کشوری در شبه جزیره عربستان واقع در شمالغربی خلیج‌فارس است. این کشور از غرب و شمال به عراق، از شرق به خلیج‌فارس و از جنوب به عربستان سعودی محدود می‌شود.کویت کشوری در غرب آسیا است و با کشورهای عراق و عربستان سعودی دارای مرزهای خاکی و با ایران از راه خلیج فارس دارای مرزهای آبی است. در دوره‌های گذشته بیشترین تجارت بازرگانی این کشور با ایران صورت گرفته است. مساحت این کشور کم است و به طورکلی ۵۰ درصد از مردم این کشور بومی هستند. کویت در یکی از خشک‌ترین بخش‌های کره زمین واقع شده است اما ساحل خلیج کویت یک بندر جذاب در خلیج‌فارس است. پایتخت آن، شهر کویت می‌باشد. زبان رسمی این کشور عربی و واحد پول آن دینار کویت است. جمعیت کویت در سال ۲۰۲۱ میلادی، ۴٫۶۷ میلیون نفر بود که حدود ۱٫۴۵ از آن‌ها شهروند کویت و ۳٫۲ میلیون نفر از آن‌ها خارجی و از بیش از ۱۰۰ کشور مختلف بودند. از میان همه ساکنان کویت ۶۰ درصد عرب هستند (کویتی‌ها و شهروندان دیگر کشورهای عربی) . نزدیک به ۳۸ درصد از ساکنان کویت نیز از تبار هندی، نپالی، بنگلادشی، تایلندی، خمر، ایرانی و سیاه‌پوست هستند. مردم کویت از نژاد سپید و از تیره سامی بوده و در میان آن‌ها دیگر نژادهای عرب مانند عدنانی‌ها (نخستین گروه کوچ‌نشین از نجد به این سرزمین در جمع قبیله عنزه بوده‌اند) و قحطانی‌ها نیز یافت می‌شود.
زبان رسمی کویت عربی نوین معیار است که بیشتر در آموزش و روزنامه‌نگاری کاربرد دارد. عربی کویتی گونه‌ای از زبان عربی است که در زندگی روزمره استفاده می‌شود. انگلیسی در کشور به‌طور گسترده‌ای درک می‌شود و به عنوان زبان تجاری نیز کاربرد دارد. در کنار انگلیسی، فرانسوی به عنوان زبان سوم برای دو سال به دانش‌آموزان رشته علوم انسانی در مدرسه‌ها آموزش داده می‌شود. عربی کویتی گونه‌ای از عربی خلیجی است که با دیگر گویش‌های عربی خلیج فارس اشتراکاتی دارد. عربی کویتی به دلیل مهاجرت اقوام مختلف و همچنین بازرگانی، از زبان‌های فارسی، بلوچی، ترکی، ایتالیایی، انگلیسی و زبان‌های هند وام‌واژه‌های بسیاری را پذیرفته‌است.
گویشی از فارسی به نام فارسی کویتی در میان عجم‌های کویت رایج است. زبان ایرانی اچمی که در جنوب فارس رایج است، نیز واژگان عربی کویتی را تحت تأثیر قرار داده‌است. نوشتار و زبان رسمی در کویت عربی است. افزون بر این زبان انگلیسی به دلیل پیشینه حضور انگلیسی‌ها در این کشور و همچنین حضور آمریکا هم‌اینک به عنوان زبان دوم از اهمیت ویژه‌ای برخوردار می‌باشد.
اسلام در کویت بیشترین پیروان را میان شهروندان کویت دارد و برآورد می‌شود که ۶۰٪–۶۵٪ از آن‌ها سنی و ۳۵٪–۴۰٪ شیعه هستند. بیشتر شهروندان شیعه کویت از تبار ایرانی هستند. این کشور دارای یک جامعه بومی مسیحی است که شمار آن‌ها از ۲۵۹ تا ۴۰۰ نفر از شهروندان کویت برآورد شده‌است. کویت در کنار بحرین تنها کشور شورای همکاری خلیج فارس است که دارای جمعیت بومی و دارای شهروندی مسیحی است. همچنین گروه کوچکی از مردم کویت پیرو آیین بهائی هستند. کویت دارای جوامع بزرگ مهاجر مسیحی، هندو، بودایی و سیک است.
پرچم کویت برای اولین بار در ۱۹۶۱ به رسمیت شناخته شد. به عنوان پرچم غیر نظامی و پرچم استان و نشان ملی شناخته می‌شود و همچنین دارای تناسب ۱:۲ می‌باشد.این پرچم از چهار رنگ قرمز، سفید ، سبز و مشکی تشکیل شده است.
دینار کویت باارزش‌ترین پول رایج در جهان
پول رایج کویت دینار کویت است که از آوریل ۱۹۶۱ جایگزین روپیه هند شد. هریک دینار مساوی با ۱۰۰۰ فلس و مسکوکات فلزی آن ۱۰۰ فلس، ۵۰ فلس، ۲۰ فلس، ۱۰ فلس و ۵ فلس و اسکناس‌های آن ۲۵۰ فلس (ربع دینار)، ۵۰۰ فلس (نیم دینار)، یک، ۵، ۱۰ و ۲۰ دیناری هستند. دینار کویت مانند واحد پول دیگر کشورهای صادرکننده نفت وابستگی مستقیم مؤثری با دلار دارد. دینار کویت آزادانه قابل تبدیل است و نرخ برابری آن روزانه اعلام می‌شود. هر دینار کویت معادل ۳٫۲۷ دلار آمریکا و هر دلار معادل ۰٫۳۰۵ دینار است.
کویت با قرارگرفتن در عرض جغرافیایی ۳۰ درجه شمالی و در حاشیه بیابان‌های خشک و سوزان شبه جزیره عربستان یک کشور با آب و هوای خشک بیابانی و فاقد هرگونه آب جاری است. آب‌وهوای کشور کویت بیابانی است اما در نواحی ساحلی تا حدودی معتدل می‌شود. از ماه مارچ تا اواخر آوریل در صورتی که بارندگی به اندازه کافی باشد، کویر سبز شده و آب‌وهوای مناسبی خواهد داشت. در طول فصل خشک که بین ماه‌های آوریل و سپتامبر است، گرما شدید است و دمای طول روز حدود ۴۴ درجه سانتی‌گراد تا ۵۴ درجه سانتی‌گراد خواهد بود.
دمای هوا در زمستان خوشایندتر است و میانگین بارندگی حدود ۲۵ تا ۱۸۰ میلی‌متر است که عمدتا بین ماه‌های اکتبر و آوریل اتفاق می‌افتد.
این کشور در معرض بادهای موسمی نیز هست، بادهای شمالغربی در زمستان و بهار خنک است و در تابستان گرم است. بادهای جنوب‌شرقی معمولا گرم و مرطوبند و بین ژوئیه و اکتبر فعالیت می‌کنند. در شمال این کشور بادهای شمالغربی که در ژوئن و جولای فعال هستند، باعث ایجاد طوفان‌های شن و ماسه می‌شوند.
واضح است که کشور کویت کشوری خشک به شمار می‌رود. به جز در کمربند سبز جدید شهر کویت و در چند واحه صحرایی مانند الجهراء که در آن کشت و آبیاری انجام می‌شود، پوشش گیاهی کلی کشور کویت از درختچه‌ها و بوته‌های کم‌ارتفاع و علف‌های موقت در بهار تشکیل شده است. هالوفیت‌ها (گیاهان نمک دوست) نیز در مناطق باتلاقی در امتداد ساحل رشد می‌کنند.
به دلیل آب‌وهوای خشک و خشن کشور کویت، پستانداران این کشور محدود به غزال، روباه و نوعی از گربه است. خزندگانی مانند افعی شنی و مارمولک‌ها نیز جزو حیوانات بومی این کشور هستند.
کویت اسم مصغر از کلمه «کوت»، به معنای «قلعه کوچک» است. واژه «کوت» به شهری گفته می‌شود که در اطراف آن دژی وجود داشته باشد. در دوره عباسیان، کویت را «کاظمه البحار» می‌خواندند اما دریانوردان و جهانگردان پرتغالی، هلندی و انگلیسی آن را قرین نیز می نامیدند.
تاریخ پایه‌گذاری کویت به شیخ برّاک بن غریر آل‌حمید، شیخ قبیله بنی خالد و فرمانروای امارت احساء می‌رسد که در پایان سال ۱۱۱۰هجری دژی را با نام “کوت” برای انباشت آذوقه و همچنین انبار کردن جنگ‌افزار ساخت که پس از آن نام کویت از آن گرفته شد و سپس این شهر در زمان شیخ سعدون بن محمد آل‌حمید به خاندان آل صباح بخشیده می‌شود. ساکنان اولیه کویت جماعتی از طوایف عتبی ساکن عربستان مرکزی بوده‌اند. در گذشته کویت محلی شبیه به اقامتگاه‌های معمولی عرب بوده است که به وسیله قلعه کوچکی از آن حفاظت می‌شد. بعدها این محل به سرعت رو به آبادی و اهمیت نهاد و اعراب قبلی ساکن آن جا به وسیله عقد اتحادی با قبایل و طوایف مجاور موقعیت خود را بر علیه تجاوزات طایفه خالد که در آن زمان در شمال شرقی ساحل عربستان قدرت و نفوذ داشتند مستحکم ساختند.
این کشور کوچک که از سال ۱۸۹۹ تا ۱۹۶۱ تحت‌الحمایه بریتانیا بود، در سال ۱۹۹۰ با حمله نیروهای عراقی و تلاش برای غصب آن، توجه جهانیان را به خود جلب کرد. ائتلاف سازمان ملل متحد به رهبری ایالات متحده، ارتش عراق را چند روز پس از آغاز حمله در فوریه ۱۹۹۱ از کویت بیرون کرد، اما مهاجمان کشور را غارت کردند و اکثر چاه‌های نفت آن را به آتش کشیدند. پس از این اتفاقات دوباره کویت مسیری رو به رشد را تا به امروز در پیش گرفته است.
در قرن نوزدهم، کویت تحت تسلط امپراتوری عثمانی قرار گرفت. اما در سال ۱۹۱۳، بریتانیا با عثمانی ها توافق کرد که کویت را تحت الحمایه خود قرار دهد.
در طول جنگ جهانی اول، کویت توسط عثمانی ها اشغال شد. اما پس از جنگ، بریتانیا دوباره کنترل کویت را به دست گرفت. در سال ۱۹۶۱، کویت از بریتانیا استقلال یافت.
مردم قدیم کویت در زمینه ماهیگیری ، صید مروارید و دامپروری اشتغال داشتند. بازرگانی کویت در قدیم بیشتر بدست ایرانیان به ویژه مردم استان های بوشهر ، خوزستان و فارس انجام می‌شد. در آغاز رشد شهر، چند صد خانوار بهبهانی نیز از هر صنف در این بندر ساکن شدند. با پیدایش نفت در کویت این کشور از نظر اقتصادی متحول شد و در رده کشورهای متمول قرار گرفت.
کویت از لحاظ تقسیم‌بندی اداری دارای ۵ استان است که هریک از آن‌ها توسط استانداری که از سوی امیر منصوب می‌شود، اداره می‌گردد. این پنج استان عبارتند از:
استان مرکزی (العاصمه)
استان الحولی
استان الاحمدی
استان الجهراء
استان الفروانیه
شهرهای مهم کویت برای بازدید و فعالیت عبارتنداز:
شهر کویت
این شهر جزو شهرهای بزرگ کویت نیست اما یکی از مهم‌ترین شهرهای این کشور است.
شهر کویت دارای یک خط ساحلی زیبا، انبوهی از مکان‌های درجه یک برای غذا خوردن و معماری بسیار چشمگیر است.
شهر حوالی
حوالی یکی از مهم‌ترین بخش‌های کویت و یکی از شهرهای بزرگ کویت است.
در بخش شرقی کویت واقع شده است و در ورودی خلیج فارس در ۸ کیلومتری جنوب شرقی شهر کویت قرار دارد.
شهر سالوا
سالوا که از جنوب با مسیلا و از شمال با رومیتیه همسایه است، در نزدیکی استان حاوالی در کویت واقع شده است. این شهر یکی از مهم‌ترین شهرهای کویت به حساب می‌آید. این منطقه به ۱۲ بلوک با مناطق مسکونی تقسیم شده است که محل زندگی کویتی‌ها، آسیایی‌ها، مصری‌ها، غربی‌ها و انگلیسی‌ها است. سالوا شامل چندین مرکز خرید، رستوران‌ها، سوپرمارکت‌ها، مدارس خصوصی انگلیسی و آمریکایی و کلینیک‌های پزشکی دولتی است.
شهر سلمیه
سلمیه گوهری در میان شهرهای کویت است. این مرکز همه مراکز خرید با مراکز خرید و پاساژهای بزرگ است. این شهر حدود۱۰ کیلومتر با شهر کویت فاصله دارد، که سفر را برای گردشگرانی که از شهر کویت بازدید می‌کنند آسان‌تر می‌کند. این شهر جوهر فرهنگ عرب را در ترکیب با فرهنگ هند و پاکستان نشان می‌دهد.
شهر الاحمدی
الاحمدی یکی از شهرهای کویت است که در استان الاحمدی کویت واقع شده است. این شهر در سال ۱۹۴۶ با کشف نفت در این محل تاسیس شد. نام این شهر به نام شیخ احمد الجابر الصباح گذاشته شده است که با موفقیت بر این استان حکومت می‌کرد. الاحمدی دارای ساختاری به سبک آمریکایی و محیطی سرسبز است و شامل محله‌های شرکت نفت کویت و چندین پالایشگاه نفت است.
کویت در ۱۴مه ۱۹۶۲به عنوان صد و یازدهمین کشور به عضویت سازمان ملل درآمد. در دسامبر ۱۹۶۱اولین انتخابات در کویت منجر به تشکیل مجلس مؤسسان شد که ۲۰عضو دیگر آن از اعضای کابینه بودند که وظیفه بررسی و تصویب قانون اساسی را داشتند بر آن اساس مجلس ملی کویت با ۵۰عضو در ژوئیه ۱۹۶۳تشکیل و شیخ صباح سالم الصباح به نخست وزیری کویت منصوب گردید. پس از شیخ عبدالله السالم الصباح که مورد علاقه و احترام ملت کویت بود و تا سال ۱۹۶۵زمام امور این کشور را بدست داشت، برادرش شیخ صباح السالم الصباح به حکومت رسید. شیخ صباح السالم الصباح در ۳۱دسامبر ۱۹۷۷فوت کرد و شیخ جابر الاحمد الجابر الصباح (امیر متوفی کویت) زمام امور را بدست گرفت. بموجب قانون اساسی کویت، امارت در خاندان آل صباح موروثی می‌باشد و حکومت کویت مرکب از قوای سه‌گانه مقننه، قضایه و مجریه است که از یکدیگر تفکیک شده و یک شورای مشورتی امیر کویت را در امور مملکتی یاری می‌کند. فعالیت‌های حکومت نیز طبق قانون اساسی توسط مجلس امت کویت کنترل می‌شود.